Ik wil het hebben over het belang van een evenwichtig proces tussen enerzijds ons onbewuste en anderzijds ons bewustzijn (instinctief gedrag versus reflecterend vermogen via archetypes). Zitten we teveel vast in één pool dan is dit een uiting van een onbalans, we zijn uit evenwicht. Dit evenwicht dient dan hersteld te worden door aandacht te schenken aan de tegenpool. We kunnen teveel gericht zijn op ons onbewuste waardoor we dan vooral puur instinctief gaan handelen zonder enig reflectief vermogen met daaruit voortvloeiend een aangepaste gedragskeuze. Hebben we ons teveel gericht op ons bewustzijn dan uit zich dit in het verintellectualiseren van toestanden zonder er contact mee te hebben, we zijn als het ware opgedroogd en niet meer in staat om ons te laten voeden, we zitten vast in ons hoofd.
Dit spanningsveld tussen beide polen vindt zijn heling in het symbool. De zin en de waarde van een symbool voedt ons waardoor er heling kan ontstaan. Het symbool verbindt beide polen, in het symbool ligt de oplossing. Enkel als we het symbool kunnen toelaten, als we er ons voor open kunnen stellen en we erdoor geraakt kunnen worden, kan de heling beginnen.
Er is een verschil tussen collectieve (universele) en individuele symbolen.
Een individueel symbool betreft een inhoud waar je emotioneel op aanslaat, het beeld van het betreffende symbool triggert jou. Het brengt jou in contact, maakt zich dus kenbaar aan jou, met verdrongen inhouden op instictief vlak. Via de archetypische kern van dit bijhorend complex kan het in jouw bewustijn doorbreken en deze psychische energie kan dan via het ego afgeleid worden (vrije keuze) naar een al dan niet hoger vibrerende keuze. Eenmaal de boodschap van een symbool geïntegreerd is, verliest het zijn waarde en spreken we niet meer van een symbool, maar van een teken.
Een collectief symbool kan een individueel symbool worden. Dit gebeurt als men er persoonlijk mee resoneert, het beeld van het symbool iets met jou doet, iets los maakt, het jou triggert, iets duidelijk wil maken.